เปิดความทรงจำ “ไต้ฝุ่นเกย์” ความหลังที่ลืมไม่ลงของ “คนชุมพร”

แอดมินเฟซบุ๊ก พงษ์พัดชา ในฐานะคนเขียนประสบการณ์จริง เด็กยุเกย์ เมื่อ 4/11/2561 ระบุว่า " ครบรอบ 29 ปี พายุเกย์ " 4 พ.ย.2532- 4 พ.ย.2561 ชมวีดีโอ วันประวัติศาสตร์ หาชมยาก ทุกเหตุการณ์ พายุเกย์ ช่วงเดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2532 (อยากให้ดูให้จบ)

แอดมินเอง ยังจำได้แบบไม่เต็ม 100% เพราะยังเด็กมาก อายุเพียง 7 ขวบ เรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ 1 จะเล่าคร้าวๆ ที่ผมพอจะจำได้น่ะครับ บ้านผมเองอยู่ ตำบลหาดพันไกร อำเภอเมือง จังหวัดชุมพร

โดนเกือบๆหางพายุแล้วไม่โดนเต็มๆเหมือนอำเภอปะทิวกับอำเภอท่าแชะแต่ก็สาหัดสากันอยู่เหมือนกัน

วันนั้นตรงกับวันเสาร์ที่ 4 พ.ย.2532 ก่อนหน้าที่พายุจะเข้าพัด 2-3 วัน ทางกรมอุตุก็ได้เตือน ทางวิทยุบ้าง โทรทัศน์บ้าง ว่าพายุจะเข้า แต่มีบางคนบางกลุ่มไม่เชื่อ เพราะเหตุการณ์นี้มันยังไม่เคยเกิดขึ้นกับบ้านเรา และยังไม่เคยเจอเหตุการแบบนี้ และคิดว่าคงไม่รุนแรง อย่างที่เห็นเรือประมงอัปปาง และลูกเรือลอยตายในทะเลกันเยอะมาก (หลังจากพายุพัด หมึก วาย และก็ปลาทะเล ไม่มีใครกินกัน เป็นปี)

ส่วนที่บ้านผม ช่วงกลางคืนก่อนพายุเข้าพัด พ่อก็ได้เอาเสื้อผ้า ผ้าห่ม ข้าวสาร เอกสารต่างๆ เอามาใสถังสี ปิดฝา กันน้ำเข้า ตอนนั้น ที่บ้าน เป็นบ้านปูนครึ่งไม้ครึ่ง บ้านชั้นเดียวทรงสูง เป็นร้านค้าเล็กๆ ของหมูบ้าน ขายก๊วยเตียว ขายกับข้าว มีโรงสีข้าวขนาดกลาง เลี้ยงหมู่ เลี้ยงไก่

และมีโรงขายน้ำมันแบบหลอดแก้วชนิดหมุน (เหมือนที่บ้านจะรวยเลย 555) ช่วงเวลาประมาณ 9 โมงเช้า ก่อนหน้านั้น ที่บ้านหุ้งข้าว ทำกับเข้าเสร็จใว้เรียบร้อย ต้อนรับพายุ (สรุปก็ไม่ได้กิน)

และตอนที่พายุเข้า ท้องฟ้าอึมครึม จะแจ้งก็ไม่แจ้ง จะมืด ก็ไม่มืด เงียบกรีป ลมไม่มี น่ากลัวเป็นอย่างมาก สักพัก ทั้งลมทั้งฝน เริ่มมาแรง หลังคาบ้าน เศษไม้ สิ่งของตามบ้านเรือนปลิวกระจายตามถนนลูกรังหน้าบ้าน ต้นมะพร้าว ต้นหมาก ล้มกันแบบง่ายๆ ล้มกันระนาว ถ้าใครได้อยู่ในเหตุการณ์น่ากลัวจริงๆ ทั้งเสียงลม เสียงไม้ล้ม มันช่างยาวนานเหลือเกิน (จินตนาการเอาได้เลย) แต่แปลกฟ้าไม่ร้อง ไม่ฝ่า

ช่วงประมาณ 4 โมงเย็น ลม ฝน พายุ ก็หยุดสนิด ลืมบอก ตอนนั้นที่บ้านได้หลบพายุ ตรงที่ร้านขายน้ำมัน ขนาด 2.5 เมตร × 2 เมตร เป็นอาคารปูนเล็กๆ กระทัดรัด หลังคามุงสังกระสี อยู่กัน 4 คน

พอลมพายุสงบก็ออกมา เห็นตัวบ้าน ต้นมะพร้าวล้มทับ แต่ตัวบ้านไม่เป็นอะไรเยอะ (ได้ 25,000 บาท เท่าเพื่อน) กระเบื้องหลัง และโครงหลังคาเสียหาย ทลายมะพร้าว ลงบนฝ้าเป็นรูใหญ่ โรงสีข้าว ตัวโรงเรือน หลังคาสักกะสี และผนังไม้ซี้ เสียหาเกือบหมด ต้นไม้ ต้นมะพร้าว ต้นหมาก ล้มเกือบหมดสวน หมูกับไก่รอด ตกเย็น น้ำป่า เริ่มมา น้ำข้ามถนน เกิดน้ำท่วม (แต่ถ่วมไม่เยอะเหมือนชีตาร์) ลองคิดดู เสทสาขนาดไหน กินนอน ลำบาคมาก แก๊ชก็หมด ข้าวก็ต้องหุ้งกับไม่ฟืน ไฟก็ไม่มี ต้องตามเกียงน้ำมันกาศ บรรยากาศกลางคืนเงียบสงบ วังเวง ก่อไฟ เพื่อบรรเทาความหนาวเย็น ช่วงนั้นยุคนั้น เดือน พ.ย.อากาศเย็นมาก + กับลมว่าว (ไม่เหมือนกับอากาศของยุคนี้) เดือน พ.ย. ยังมีฝนอยูเลย แต่เราก็สนุกตามภาษาเด็กๆ พ่อแม่ไม่ต้องถามคงเครียดอย่างแรงๆ พังเกือบหมด (และอดดูละครจักวงๆ เรืองอัสวินสายรุ้งตอนจบเลย)

ช่วงวันแรกๆ กับข้าวก็มีกิน เพราะของสดในตู้เย็นยังมี นานๆ ไปหลายวันเริ่มรอยหรอ ก็กินพวก หัวมะพร้าว ผักหญ้า ของในสวน ที่สามารถนำประกอบอาหารได้ อีกประมาณสัก สัปดาห์ ก็เริ่มมีของแจก จากรัฐบาล หน่วยงาน บริสัท ของบริจากจากจังหวัดต่างๆ ทยอยมาแจก ทั้งของกิน ของไช้ เสื้อผ้า อาหารแหง เครืองดำรงชีพ (แต่ช่วงนั้นกินมะพร้าวอ่อนจนเอือมเลย)

ต่อมาทาง ราชการ เข้ามาสำรวจ เข้ามาช่วยเหลือ มีทหารช่าง ตั้งแคมป์ นับ 100 คน พร้อมยุโธปกรณ์ เข้ามาอยู่ในพื้นทีหลายๆ เดือน มาช่วยชาวบ้านซ่อมแซมบ้าน และเคลียพื้นที่ จะกลับคืนปกติ กว่าจะเข้ารองเข้ารอย เป็นปีๆ

นั่นคือเรื่องเล่าทั้งหมดของคนเคยเสี่ยงชีวิตมากับ ไต้ฝุ่นเกย์มาแล้ว ....และคงต้องเผชิญกับโซนร้อนปาบึกอีกครั้งในชีวิต

https://www.facebook.com/pg/ChangwatChumphon/photos/?tab=album&album_id=596720597189726