เปิดเรื่องราว ของ“ต้าร์” หนุ่มจิตอาสาอุทิศตนช่วยผู้ป่วยโควิดด้วยใจ

15 Jul 2021

สุดประทับใจ นักเขียนชื่อดังเผยเรื่องราวของหนุ่มจิตอาสา “ต้าร์” อุทิศชีวิตช่วยเหลือชีวิตผู้ติดเชื้อโควิด-19 ไม่ขอเปิดรับเงินบริจาค ใช้เงินส่วนตัวจัดหาอุปกรณ์ รถยนต์

นายปฏิพล อภิญญาณกุล นักเขียนชื่อดัง ได้โพสต์เรื่องราวสุดประทับใจของหนุ่มจิตอาสาคนหนึ่ง ลงในเฟซบุ๊กส่วนตัว Padipon Apinyankul โดยระบุว่า...

เรื่องราวของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งมิได้ชื่นชอบรัฐบาลนัก

เขามาจากอีสานที่ราบสูง ใช้ชีวิตตามความฝันเหมือนคนหนุ่มทั่วไป ปีที่ผ่านมาก็ได้ใช้ชีวิตตามกฎเกณฑ์ของสังคม เขาเฝ้าระวังตัวเองและคนในครอบครัว จากสภาพการระบาดของเชื้อโรคโควิด

จนกระทั่งวันหนึ่ง เกิดการระบาดในคลองเตย หรือที่เรียกว่า คลัสเตอร์คลองเตย

เขามองเห็นปัญหา ลำพังแขนขาในระบบมันคงช่วยไม่ได้มากเท่าไร เมื่อมองดูแขนขาของตัวเองแล้ว เขาก็ตัดสินใจบางอย่างทันที

ความบกพร่องและล่าช้าในระบบการแก้ปัญหาของรัฐบาลหลายอย่าง แม้นเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบ แต่เขาไม่เคยเอ่ยคำไม่ชอบด้วยถ้อยคำที่เหยียดหยามใดๆให้ปรากฎในหน้าเฟสบุ๊ค หรือการให้สัมภาษณ์สื่อมวลชน

หนุ่มคนนี้ มีชื่อว่า “ต้าร์” .. เอ่ยมาแค่นี้หลายคนก็อาจจะ อ๋อ!รู้จักขึ้นมา .. และหลายคนก็อาจจะสงสัย งั้นอ่านกันต่อไป อย่าเพิ่งปัดผ่าน

ข่าวที่เกี่ยวข้อง:

ต้าร์ ไม่ใช่ดารา ไม่ใช่ไฮโซ ไม่ใช่เซเลบ .. เขาคือคนธรรมดาเหมือนทุกคน ใจจริงในการเขียนครั้งนี้ หวั่นอยู่นิดๆว่า จะมีทัวร์ไปลงเขา จึงขอไม่ระบุชื่อจริง เฟสจริง

เพราะความตั้งใจในการกระทำ "อาสา" ช่วยผู้ป่วยติดเชื้อโควิดของเขา ซึ่งไม่ได้เอางบจากหน่วยงานใดของราชการมา ไม่ได้ขอเงินจากนายทุนคนไหนมา

เขาหาเอง ออกเอง และจากผู้คนธรรมดา ๆ ที่ให้ร่วมๆกัน มันก็อยู่นอกเหนือการเมืองแล้ว..

เมื่อต้นปี 2564 ขณะที่สถานการณ์ของบ้านเมืองวุ่นวาย มีการประท้วง มีคนตกงาน โรคระบาดที่กำลังจะคลี่คลาย พลันก็เกิดคลัสเตอร์คลองเตยขึ้น ..

คลัสเตอร์คลองเตย ไม่ได้เกิดขึ้นเอง มันเป็นผลพวงมาจาก คลัสเตอร์ทองหล่อ

เปิดเรื่องราว ของ“ต้าร์” หนุ่มจิตอาสาอุทิศตนช่วยผู้ป่วยโควิดด้วยใจ

จากคนรวย ๆ แถวทองหล่อ เปิดพับบาร์ ร้านอาหารต่าง ๆ ... แล้วเด็กเสริฟ์พนักงานบริการ ซึ่งเป็นคนคลองเตยมาทำงาน ได้รับเชื้อผู้ดี “เชื้อโควิดสายพันธุ์อังกฤษ” .. จากที่นั้น นำมาระบาดที่คลองเตย

คลัสเตอร์คลองเตย นี้คือจุดเปลี่ยนของเขา ..เขามองเห็นปัญหาใหญ่ว่า คนคงต้องติดเชื้อระบาดกระจายไปทั่วแน่ เขาเลยวางงานทั้งหมด เริ่มแสดงตนว่าเป็น "อาสาสมัคร" ในการช่วยเหลือเบื้องต้นให้กับคนป่วยที่อยู่บ้าน และนำส่งโรงพยาบาลเมื่อเคสหนักขึ้น รวมถึงหาเตียงให้ได้สำหรับการรักษา

เขาเริ่มต้นด้วยตัวคนเดียว แล้วหาเพื่อนมาร่วมทีมมาได้คนหรือสองคน .. ใช้รถส่วนตัว หาอุปกรณ์สนามเอง เปิดโทรศัพท์ไว้ 24 ชั่วโมงเพื่อรอสายขอความช่วยเหลือ

มีงานเข้า และมีงานเข้า เข้ามามาก ..

รถเก๋ง รถกะบะ ก็ไม่สามารถรองรับผู้ป่วย รวมถึงใส่อุปกรณ์ดูแลผู้ป่วยเบื้องต้นได้เต็มที่ เขาจึงเริ่มหารถตู้

เปิดเรื่องราว ของ“ต้าร์” หนุ่มจิตอาสาอุทิศตนช่วยผู้ป่วยโควิดด้วยใจ

งินก้อนหนึ่งเขาออกเอง พอเห็นว่าไม่พอจึงถามเพื่อน ๆ ว่า ใครจะช่วยบริจาคเท่าไร แล้วก็มีคนใจดีให้รถตู้มา .. คราวนี้การขนย้ายผู้ป่วย การให้ออกซิเจน ก็สะดวกขึ้น มีคนพูดว่า มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณ มันหน้าที่ของรัฐบาล

เขาไม่โต้เถียงอะไร แต่โต้แย้งในใจว่า “ถ้ามัวรอแต่ภาครัฐ ก็ตายกันยกเมือง" .. เขาไม่ได้ช่วยรัฐบาล แต่เขากำลังช่วยเพื่อนมนุษย์

มีคนบอกเขาว่า ให้เปิดบัญชีรับบริจาค ..

เขาไม่ได้แสดงความต้องการแบบนั้น เขาแค่บอกว่า “ขี้คร้านทำบัญชี” ถ้าใครอยากช่วย ให้บริจาคเป็นสิ่งของทางการแพทย์มา ...

ขี้เกียจทำบัญชี เป็นคำปฏิเสธที่แนบเนียน .. เป็นการตัดปัญหาเรื่องเงินทอง ที่มักจะเป็นสาเหตุของการทำร้าย ใส่ไคล้ในอนาคต .. ซึ่งใครจะไปรู้ .. คนทุกคน ใช่ว่าจะเป็นคนดี ใจบริสุทธิ์กันทุกคน

เริ่มต้นจากคนเดียว จนบัดนี้มีทีมอาสาเข้ามากัน 4-6 คน

และจากที่ไม่มีรถตู้ จากการเรี่ยไรจากเพื่อนฝูงที่รู้จัก บัดนี้มีรถตู้เข้ามาร่วมเสริมทีม ถึง 6 คัน ..

เปิดเรื่องราว ของ“ต้าร์” หนุ่มจิตอาสาอุทิศตนช่วยผู้ป่วยโควิดด้วยใจ

ที่สำคัญ เหนื่อยแค่ไหน เขาก็ไม่เคยระเบิดใส่อารมณ์ทางเฟสบุ๊คออกมา .. สิ่งที่เขาพิมพ์มีเพียงเสียง "บ่น" ประสาคนทำงาน เช่นว่า

* เที่ยงนี้ กินอาหารที่โรงแรมหรู (อาหารกล่อง) บนโต๊ะ “ฟักเชื้อ” ,

* เดินทางไกลด้วยเท้า (เข้าไปหาผู้ป่วยในซอยลึก) พอไปถึงที่หมายพบว่า “แบตอ่อน วัด BP ไม่ได้” เขาหัวเราะให้กับความบกพร่องที่เกิดขึ้น

เมื่อมีคนโทรเร่งเข้ามาให้เขาไปหา ไปช่วย ติดๆกัน 2-3 รายในเวลาเดียวกัน เขาได้แต่พิมพ์เพียงว่า

“อย่าเร่งครับอย่าเร่ง .. รู้ครับว่าแม่คุณจะตาย แม่คนอื่นก็จะตายเหมือนกัน”

เกือบทุกๆวันเขาพบเห็นคนตาย และทุกครั้งเขาและทีมต้องแอบขึ้นไปบนรถตู้เพื่อร้องไห้ ดับอารมณ์ เพื่อที่จะเรียกสติ ก่อนออกมาปฏิบัติการช่วยเหลือต่อ

บางเคส โทรมาให้ไปรับ เขากำลังเลี้ยวรถเข้าซอย .. เสียงโทรจากสายเดิมบอกว่า "ไม่ต้องรีบมาแล้วนะคะ พ่อเสียแล้ว” ...

จบเสียงวางสาย มือที่จับพวงมาลัย อ่อนแรงตกลงมา , น้ำตาคาอยู่ใต้เปลือกตา

เขาบอกตัวเองว่า เขาช้าไป .. ครั้งหน้าต้องเร็วกว่านี้ .. เขาไม่เคยลงโทษใคร เขาได้แต่บอกให้ตัวเองพยายามให้ทัน

คนป่วยเป็นใคร อยู่ฝั่งรัฐบาล หรืออยู่ฝั่งตรงข้ามรัฐบาล เขาไม่เคยถาม .. เพื่อนร่วมทีมของเขาจะเป็นใครฝ่ายไหน เขาก็ไม่เคยสนใจ

คนจำนวนหนึ่ง ออกไปแสดงพลังคัดค้านตามสถานที่ต่าง ๆ เพื่อกดดันหรือบอกความผิดพลาดอะไร ๆ ตามที่พวกเขาคิด .. นั้นก็คือการแสดงออกของพวกเขา แต่ “ต้าร์” ชายหนุ่มผู้นี้แสดงออกแตกต่างกัน ..

เมื่อเหนื่อยเขาจะ "นอนริมถนน" เมื่อพบผู้ป่วยเสียชีวิตในอ้อมแขนของเขา เขาก็ทรุดลงร้องไห้ข้างฟุตบาต .. ก่อนจะลุกขึ้นเช็ดน้ำตา แล้วทำหน้าที่ช่วยผู้ป่วยรายต่อไป

วันหนึ่ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลายสายมีเสียงพูดว่า "ช่วยด้วย ช่วยด้วย หายใจไม่ออก" เขารู้ว่าผู้ป่วยอาการทรุดลง

เขามองหารถตู้ รถกระบะ ก็ออกพื้นที่กันหมดแล้ว .. จำนวนคนป่วยเพิ่มขึ้นทุกวัน มากกว่าบุคลากร และรถที่มี ..

เขาจึงเอาเครื่องผลิตออกซิเจน ขึ้นมอเตอร์ไซค์ มัดมันไว้กับตัว และบิดออกไป

มอเตอร์ไซค์หนึ่งคัน กับเครื่องผลิตออกซิเจนหนึ่งอัน ในชุดป้องกันตัวเอง บิดคันเร่งวิ่งอยู่กลางท้องถนน มุ่งหน้าไปยังบ้านผู้ป่วย

ดึก ๆ ดื่น ๆ ท้องถนนนั้น มีแต่ความเงียบเหงา ..

แต่

- อีกด้านหนึ่งของกรุงเทพฯ มีการชุมนุมประท้วง

- อีกถนนสายหนึ่ง มีผับบาร์แอบเปิดให้สังสรรค์

- อีกซอยหนึ่ง มีบ่อนถั่ว บ่อนไพ่ บ่อนไฮโล แอบเปิดเล่นกัน

เสียงตะโกนด่า เสียงชนแก้ว เสียงเขย่าไฮโล .. ยังคงเป็นส่วนหนึ่ง ของผู้คนกลุ่มหนึ่ง

นั้นคือชีวิต ที่คนกลุ่มหนึ่งเลือกที่จะเป็น เลือกที่จะทำ ..

หวังว่าวันหนึ่ง คนเหล่านั้นจะไม่ใช่คนที่โทรมาหาเขา แล้วพูดว่า