บ้านใหญ่ไม่ค้างฟ้า : วราวุธ ศิลปอาชา ฉายภาพการเมืองท้องถิ่น

บ้านใหญ่ในวันที่ไม่มีพ่อ

ผ่านมา 9 ปีหลังการเสียชีวิตของนายบรรหาร ศิลปอาชา อดีตนายกรัฐมนตรีและหัวเรือใหญ่แห่ง “สุพรรณบุรี” ผู้บุกเบิกการเมืองเชิงพื้นที่แบบ “อุปถัมภ์-เข้าถึงได้”

แม้เวลาจะผ่านไป วราวุธบอกว่า เขาเองยังรู้สึกเหมือน “สอบเลื่อนชั้น” ทุกปี

“ไม่มีใครส่งบารมีให้กันได้ ถ้าตัวเราไม่พร้อม คนก็ไม่เลือกหรอก” 

ความสัมพันธ์ระหว่างการเมืองกับประชาชนในพื้นที่ยังเข้มข้นเหมือนเดิม แต่ภูมิทัศน์กลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งระบบเลือกตั้งแบบบัตร 2 ใบ กระแสพรรคใหม่ และการตั้งคำถามกับ “การเมืองบ้านใหญ่”

ถ้าบ้านใหญ่ไม่ช่วย คนก็ไม่เรียกบ้าน

วราวุธย้ำว่า บ้านใหญ่ในความเข้าใจของเขา ไม่ได้หมายถึงอำนาจเบ็ดเสร็จหรือนามสกุลที่ส่งต่อ แต่คือความไว้ใจที่ประชาชนมีให้

“เวลาเขาเดือดร้อน เขาหาใคร? เขาหาคนที่เคยช่วยได้”

จากประสบการณ์ลงพื้นที่ในสุพรรณฯ มาตั้งแต่สมัยพ่อ
วราวุธเล่าว่า ในวิกฤตน้ำท่วม ไฟดับ ถนนพัง ประชาชนยังคาดหวังให้ผู้แทนมีบทบาทมากกว่าแค่นิติบัญญัติในสภา

นี่คือโจทย์ใหญ่ของการเมืองไทย จะทำอย่างไรให้ “คนรุ่นใหม่” ที่อยากได้นโยบาย เปลี่ยนโครงสร้าง และ “คนในพื้นที่” ที่ยังต้องการผู้แทนที่ช่วยเหลือจริง อยู่ร่วมกันในแบบ win-win

การเมืองใหม่ต้องไม่ทิ้งความเป็นคนของประชาชน

แม้จะเป็นหัวหน้าพรรคและรัฐมนตรี แต่วราวุธย้ำเสมอว่า
เขาไม่คิดจะ “แข่งกับพ่อ” แต่เลือก “พิสูจน์ตัวเอง” ผ่านการทำงานวันต่อวัน

เขาเห็นว่า การเมืองยุคนี้ต้องผสมผสานระหว่าง “ความใกล้ชิดแบบบ้าน ๆ” และ “การคิดเชิงนโยบายอย่างเป็นระบบ” และระบบบัญชีรายชื่อควรเป็นเวทีที่พรรคการเมืองส่งคนเก่งด้านนโยบายไปเติมเต็ม

“คนที่อยู่กับชาวบ้านตลอดจะไม่มีเวลาคิดนโยบายใหญ่ ๆ ได้”

ถ้าไม่ใช่เรา วันหนึ่งเขาก็เลือกคนอื่น

"เสียงของประชาชนคือคำตัดสินสุดท้าย" คือสิ่งที่วราวุธย้ำกับทีมงานเสมอ

แม้เขาจะอยู่ในสภามานาน และพรรคชาติไทยพัฒนาจะมีฐานมั่นคงในสุพรรณฯ แต่เขาไม่เคยมองว่ามันคือ “สิทธิขาด”

“ถ้าชาวบ้านเห็นว่าคนอื่นช่วยเขาได้ดีกว่า ก็เปลี่ยนได้เลย"

และในวันที่หลายพรรคหันกลับมาอาศัยเครือข่ายบ้านใหญ่ เพื่อรับมือกับการเมืองกระแส เขามองว่าแต่ละพื้นที่มีพลวัตของตัวเอง ไม่มีสูตรตายตัว

“ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก อยู่ที่ประชาชนเขาเลือกใครในวันสุดท้าย”

บ้านใหญ่จะอยู่ได้ ถ้ายังฟังเสียงเล็ก ๆ จากประชาชน

ท้ายที่สุด สำหรับวราวุธ ศิลปอาชา “บ้านใหญ่” ไม่ได้วัดที่ขนาดบ้าน แต่วัดที่ความเชื่อใจของคนในบ้าน ถ้าผู้แทนยังสามารถเป็นที่พึ่งได้ เป็นปากเสียงแทนชาวบ้านในวันที่ไม่มีใครสนใจ และไม่ปฏิเสธความรับผิดชอบเมื่อมีเรื่องเดือดร้อนเข้ามา บ้านนั้นก็ยังอยู่ได้ แม้สภาพแวดล้อมจะเปลี่ยน

“นักการเมืองมีวันตก... แต่ศรัทธาจากประชาชนจะอยู่ได้ ถ้าเราทำดีที่สุด”

ในวันที่คนรุ่นใหม่เริ่มตั้งคำถามกับระบบอุปถัมภ์ ในวันที่โซเชียลมีเดียส่งเสียงดังยิ่งกว่าเวทีหมู่บ้าน บ้านใหญ่จะไม่อาจอยู่ได้ด้วยอดีตเพียงอย่างเดียว มันต้องสร้างใหม่ในทุกวัน ด้วยความเข้าใจและรับฟัง

บางครั้ง... การเมืองไม่ต้องใหญ่ แต่ต้องจริง เพราะสิ่งที่ประชาชนต้องการ อาจไม่ใช่คนที่เก่งที่สุด แต่คือคนที่ยังอยู่และพร้อมช่วยเหลือในวันที่ไม่มีใครอยู่ข้างเขา