พาราณสี ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งอินเดีย ในขณะเดียวกัน ก็เป็นเมืองแห่งความตาย เพราะชาวอินเดียนิยมนำร่างผู้เสียชีวิตมาประกอบพิธีฌาปนกิจ ด้วยความเชื่อว่า จะส่งวิญญาณผู้วายชนม์ หลุดพ้นบ่วงสังสารวัฏ

หากเป็นพิธีศพในพาราณสี ไม่ว่า พราหมณ์ กษัตริย์ แพทย์ ศูทร จะผ่านขั้นตอนที่เหมือนกันหมด แต่ผู้ประกอบพิธี ผู้พิทักษ์เพลิงศักดิ์สิทธฺ์ ที่เรียกกันว่า “ดอมส์” กลับล้วนเป็นวรรณะที่ผู้คนดูแคลน นั่นคือจัณฑาล…เหมือนนายบาฮาดูร์ โชด์ฮารี

บาฮาดูร์ โชด์ฮารี ผู้ดูแลพิธีฌาปนกิจ เมืองพาราณสี

เรารับผิดชอบดูแลร่างผู้เสียชีวิตที่มาที่นี่ งานของเราคือฌาปนกิจศพ ด้วยพิธีกรรมตามประเพณี พิธีฌาปนกิจนี้ เชื่อว่าจะทำให้ผู้ตาย บรรลุโมกษะ หรือการหลุดพ้น พาราณสีเปรียบเหมือนแดนสวรรค์ ดังนั้น ผู้ที่ร่างถูกเผาบนผืนดินนี้ จะไปยังสวรรค์โดยตรง

เพลิงฌาปนกิจ ลุกโหมทั้งกลางวัน ถึงกลางคืน…กลิ่นเนื้อไหม้ อบอวลไปทั่ว…รอบกองไฟนั้น คือ ความตาย ห้อมล้อมด้วยชีวิตของครอบครัวที่ร่ำไห้ และการดิ้นรนของสาธวีและขอทาน ที่มาขอเงินบริจาค

ร่างบนกองฟืน ห่อด้วยผ้าขาว พรมด้วยดอกดาวเรือง ที่ผ่านไปสักพักก็เหลือเพียงเถ้าธุลี…“ดอมส์” จะเก็บอัฐิ นำขึ้นเรือ แล้วลอยอังคารในแม่น้ำคงคา…รายได้ของพวกเขา แล้วแต่กำลังศรัทธาของครอบครัวผู้เสียชีวิต บางวันได้ 75 บาท โชคดีหน่อยก็ 2,500 บาท คุ้มกับ 18 ชั่วโมง ที่ตรากตรำข้างกองไฟ

โชด์ฮารี สืบทอดอาชีพดอมส์เป็นรุ่นที่ 4 แล้ว เขาหวังว่าลูกชายทั้งสอง จะเลือกเส้นทางชีวิตอื่น แต่ด้วยโอกาสที่น้อยนิด พวกเขาทิ้งการเรียน มาตามรอยบิดา เพื่อเป็นดอมส์รุ่นที่ 5 ของครอบครัว

สัจธรรมริมคงคา ที่โชด์ฮารี ผู้อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ แต่รับรู้ผ่านอาชีพเพื่อคนตาย คือ “กาลเวลาอาจเปลี่ยนไป แต่พาราณสี จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง มนุษย์ยังคงตาย ร่างกายถูกเผาที่พาราณสี และจัณฑาลอย่างเขา ก็คือผู้ประกอบกิจศักดิ์สิทธิ์ให้แก่พระผู้เป็นเจ้า”

Tag: แม่น้ำคงคา

อาชีพแห่งชีวิตและความตายในพาราณสี

Most View