ก่อนโรงเรียนจะเปิด

บัว เป็นคนสุรินทร์ เข้ามาทํางานรับจ้างที่กรุงเทพ เป็นพนักงานร้านอาหารในห้างใหญ่สี่เเยกปทุมวันมาก่อน และได้พบรักกับสามีชาวชัยภูมิ และมีพยานรักด้วยกันสองคน น้องออมสินและน้องสตางค์ จึงมีความคิดว่าอยากเปลี่ยนงานเพื่อที่จะได้มีสวัสดิการที่ดีสําหรับครอบครัว สามีจึงชวนให้มาทำงานที่สํานักงานเขตบางรัก

บัว ทำงานมาได้สองปีแล้ว แต่ยังคงเป็นพนักงานชั่วคราวอยู่เพราะอายุงานยังไม่ถึง  ฟุตบาทข้างคลองผดุงกรุงเกษม ย่านตลาดน้อย เป็นเขตรับผิดชอบของเธอ

 

บัวเล่าให้ฟังว่า ตนเองเริ่มพาลูกมาด้วยตั้งแต่ที่มีคำสั่งให้โรงเรียนในสังกัดกรุงเทพมหานครสั่งปิดเพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรน่า  ลูกของเธออยู่ในชั้นอนุบาลจึงไม่มีการเรียนการสอนทางออนไลน์ มีเพียงการบ้านที่ทางโรงเรียนสั่งมา 

เด็กอยู่บ้านเขาเองก็ยังไม่สามารถดูเเลตัวเองได้ ประกอบกับไม่มีคนดูแล ทางเลือกทางเดียวของเเม่ก็คือต้องพาลูกมาทํางานด้วยกัน

ก็เป็นห่วงลูก ๆ เหมือนกันเพราะต้องทำงานริมถนน แต่ก็พยายามบอกให้ลูก ๆ นั่งเล่นบนฟุตบาทที่ห่างจากริมถนน  ซึ่งมันก็เหนื่อยถ้าโรงเรียนปิดยาวแบบนี้ก็ต้องพามาตลอด วันนี้ก็จะพาลูกไปซื้ออุปกรณ์การเรียนเพราะวันจันทร์จะสามารถกลับไปเรียนได้ตามปรกติ

ลูกอาจจะสนุกที่ได้ออกมาเล่นนอกบ้าน แต่คนที่เป็นแม่ที่ต้องทำงานไปและเลี้ยงลูกไปพร้อมกันนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย นั่นคือคําพูดก่อนที่ผมจะกดชัตเตอร์เป็นภาพนี้